راهنمای کامل استفاده از فعل‌ها

فعل‌ها (Verbs) به عنوان قلب و مرکز اصلی جملات و نوشته‌ها، نشان می‌دهند که فاعل (Subject) چه کاری انجام می‌دهد یا چه احساسی دارد. فعل‌ها همچنین تنها کلماتی هستند که برای ساختن یک جمله، کاملاً ضرور‌ی‌اند.

از آنجایی که فعل‌ها در زبان انگلیسی بسیار مهم هستند، قوانین بیشتری نسبت به انواع دیگر کلمات دارند، که همین مورد می‌تواند یادگیری فعل‌ها را در انگلیسی کمی گیج‌کننده کند.

در ادامه ما همه نکاتی را که در مورد فعل‌ها، از جمله انواع مختلف آن‌ها، شکل‌های مختلف هرکدام، نحوه صرف فعل‌ها در زمان‌های مختلف، و چند نکته تخصصی برای نحوه استفاده از آن‌ها را هنگام نوشتن و صحبت کردن، باید بدانید، در اختیار شما قرار می‌دهیم.

فعل چیست؟

فعل‌ها کلماتی هستند که فعالیت‌ها و اعمال مختلف از جمله جسمانی و یا ذهنی را توصیف می‌کنند (describe actions, whether physical or mental). فعل‌هایی مانند (be, become, or exist)، (بودن) (State of Being) را نیز توصیف می‌کنند.

.Salah ran across the field, kicked the ball, and scored a goal

“I am the State.” —King Louis XIV

برخی از فعل‌ها نیز به عنوان افعال کمکی (Helper Verbs) برای تغییر زمان یک فعل دیگر عمل می‌کنند. این فعل‌های کمکی می‌توانند یک عبارت مثبت را با کلماتی مانند (not) به یک عبارت منفی تغییر دهند.

.She has been jogging for a month and already feels her stamina increasing

“I don’t feel so good.” —Spider-Man

هر جمله حداقل به یک فعل نیاز دارد. اگر فعل وجود نداشته باشد، جمله ما یا یک جمله ناقص و یا یک (sentence fragment) است. به جز جمله‌های امری (imperative sentences)، یک جمله به فاعل و یا همان انجام دهنده کار در جمله نیز، نیاز دارد.

انواع فعل‌ها

فعل‌های Dynamic

بیشتر فعل‌ها یک عمل یا فعالیت فیزیکی (چیزی بیرونی که می‌توان آن را دید و یا شنید) را توصیف می‌کنند. این فعل‌ها به عنوان فعل‌ها Dynamic و یا (action or event verbs) شناخته می‌شوند. فعل‌های زیر نمونه‌‌هایی از فعل‌های Dynamic هستند:

walk, laugh, swim, play, eat, drink, sing, dance, talk, say

اعمال زیادی در ذهن و احساسات ما اتفاق می‌افتد که بیرونی (External) نیستند. فعل‌هایی که اعمال ذهنی یا درونی را توصیف می‌کنند، همچنان نوعی از فعل‌های Dynamic هستند. این فعل‌ها شامل (process verbs) نیز می‌شوند که تغییر و تحول را توصیف می‌کنند. به عنوان مثال:

consider, guess, change, grow, live, endure, succeed, fail

فعل‌ها Stative

در مقابل فعل‌های Dynamic، فعل‌های Stative قرار دارند. فعل‌های Stative، حالت یا احساسات فاعل را از جمله چیزهایی که دوست دارند و یا نمی‌پسندند را توصیف می‌کنند.

want, need, prefer, love, hate, like, dislike, seem, understand, know, believe, involve, realize

یکی از مهم‌ترین نکات فعل‌های Stative این است که آن‌ها را نمی‌توانید در زمان‌های استمراری به کار ببرید. فعل‌های Stative در زمان‌های ساده (Simple) و یا گاهی اوقات در زمان‌های کامل (Perfect) استفاده می‌شوند.

نکته و تا حدی مشکل دیگر فعل‌های Dynamic و Stative در این است، که برخی از فعل‌ها بنا براستفاده و معنایی که در جمله دارند، می‌توانند Dynamic و یا Stative باشند. به عنوان مثال، فعل (Be) یکی از این نوع فعل‌ها است. در ادامه این نکته را دقیق‌تر بررسی خواهیم کرد.

فعل‌‌هایی که هم می‌توانند Dynamic و هم Stative باشند

بسیاری از فعل‌ها بیش از یک معنی دارند، بنابراین می‌توان از آن‌ها هم به عنوان یک فعل Dynamic و یا Stative استفاده کرد. این فعل‌ها شامل (perception words) مانند (see, hear, taste, smell, feel) می‌شوند.

هنگامی که فعل‌های Perception به عنوان یک عمل غیرارادی، مانند یک فعالیت غیرعمد (unintentional action)، استفاده می‌شوند، به عنوان یک فعل Stative به شمار می‌آیند.

.I can’t see without my glasses

.Cake still tastes great even if it’s not your birthday

هنگامی که همان فعل‌ها (perception Verbs) برای یک عمل اختیاری، رویدادهای خاص، عمدی و یا موقتی استفاده می‌شوند، به عنوان یک فعل Dynamic به شمار می‌آیند. از این رو می‎‌‌توان آن‌ها را در زمان‌های استمراری استفاده کرد.

.I haven’t been seeing well since I lost my glasses

.We were tasting cakes for the wedding all afternoon

به همین ترتیب، برخی از فعل‌های Perception معانی دیگری نیز دارند، به خصوص اگر بخشی از یک عبارت و یا فعل‌های مرکب باشند. این بدان معنی است که اغلب، آن‌ها به عنوان فعل‌های Dynamic عمل می‌کنند.

.Romeo and Juliet had been seeing each other for just five days when they died

افعال دیگر، مانند think، have، و مهم‌تر از همه be، از همان قوانین فعل‌های Perception که به ارادی و یا غیرارادی بودن اتفاق‌ها اشاره دارند، پیروی می‌کنند و بسته به نحوه استفاده از آن‌ها در جمله‌ها، آن‌ها می‌توانند Dynamic و یا Stative باشند.

.I think toads are better than frogs

(Stative: expresses an opinion or feeling always there; involuntary)

.All morning I was thinking about how toads are better than frogs

(Dynamic: expresses the temporary action of thinking; voluntary)

.I have a ten-year-old dog

(Stative: expresses permanent ownership; involuntary)

.I am having a party for my dog’s eleventh birthday

(Dynamic: used as part of phrase; voluntary)

.He is nice to everyone

(Stative: expresses an ongoing state or personality trait; involuntary)

.He was just being nice to everyone to get a promotion

(Dynamic: expresses a temporary/intentional state; voluntary)

فعل‌های کمکی (Auxiliary (helping) verbs)

فعل‌های کمکی (Auxiliary (helping) verbs) در انگلیسی برای تغییر زمان (Tense)، صیغه (Voice) و یا حالت (Mood) فعل دیگر استفاده می‌شوند. هنگامی که از فعل‌های کمکی استفاده می‌شود، همیشه یک فعل اصلی وجود دارد که عمل اصلی آن فعل را نشان می‌دهد. با این حال، صرف فعل کمکی باید به درستی انجام شود.

فعل‌های کمکی اصلی be، have و do هستند. در ادامه هر کدام از این فعل‌های کمکی را بررسی می‌کنیم و نحوه صرف هرکدام را بررسی می‌کنیم؛ اما قبل از آن به مثال‌های زیر توجه کنید:

I have eaten sushi many times before. (tense)

That piece of sushi was eaten by me. (voice)

Did you eat my sushi? (mood)

فعل‌های کمکی Modal (Modal auxiliary verbs)

برخی از افعال کمکی برای نشان دادن ضرورت، امکان یا قابلیت (necessity, possibility, or capability) انجام یک کار و یا اتفاق افتادن چیزی به فعل دیگری اضافه می‌شوند. مانند سایر فعل‌های کمکی، افعال کمکی Modal، فعل اصلی جمله نیستند، اما معنای آن را کمی تغییر می‌دهند. برخی از مثال‌های رایج فعل‌های کمکی Modal عبارتند از:

.can, may, could, should, would, must, ought, and might

?I could swim across the English Channel, but should I do it

.She must be the strongest person on the team and might be the strongest person in the region

فعل‌های مرکب (Phrasal verbs)

فعل‌های مرکب، عباراتی هستند که به عنوان فعل‌های منحصر به فرد عمل می‌کنند که اغلب از دو یا چند کلمه تشکیل شده‌اند و معنای آن‌ها را تغییر می‌دهند تا به عنوان فعل عمل کنند. به عنوان مثال، فعل (Get) هنگامی که با انوع حروف اضافه ترکیب می‌شود، فعل‌های مرکب مختلفی را می‌سازد.

.When the bus stops, passengers get out on the sidewalk

.After losing his job, he’s getting by on savings

نکته مهمی که باید در مورد فعل‌های مرکب به خاطر بسپارید این است که آن‌ها به عنوان یک فعل منحصر به فرد عمل می‌کنند، بنابراین شما می‌توانید آن‌ها را با سایر فعل‌ها و حروف اضافه استفاده کنید. با این حال، هنگامی که یک فعل مرکب را صرف می‌کنید، فقط بخشی از آن فعل را که در واقع یک فعل است، مانند (Get)، را باید صرف کنید.

دسته بندی فعل‌ها

فعل‌های متعدی، لازم و دو مفعولی و یا (transitive, intransitive, and ditransitive)

فعل‌های متعدی، لازم و دو مفعولی و یا (transitive, intransitive, and ditransitive) به فعل‌هایی گفته می‌شود که به همراه مفعول مستقیم و غیرمستقیم (direct and indirect objects) می‌آیند. مفعول مستقیم، شخص یا چیزی است که عمل فعل بر آن انجام می‌شود، در حالی که مفعول غیرمستقیم، شخص یا چیزی است که مفعول مستقیم را دریافت می‌کند.

.Lindor threw the ball to deGram

در این مثال فاعل جمله (Lindor) و فعل (Threw) است. مفعول مستقیم (Ball) است. مفعول غیرمستقیم (deGram) است زیرا او مفعول مستقیم یا همان (Ball) را دریافت کرده است.

فعل‌هایی که از مفعول مستقیم یا غیرمستقیم استفاده نمی‌کنند، لازم (intransitive) نامیده می‌شوند. این فعل‌ها به خودی خود کامل هستند. به عنوان مثال:

go, walk, run, talk, sit, sleep, work

فعل‌هایی که فقط از مفعول مستقیم استفاده می‌کنند، متعدی (transitive) نامیده می‌شوند. آن‌ها همیشه به یک مفعول مستقیم نیاز ندارند، اما می‌توانند آن نیز باشند دارند. مانند:

clean, like, love, dislike, hate, want, learn, deserve, say

فعل‌هایی که هم از مفعول مستقیم و هم غیرمستقیم استفاده می‌کنند، دو مفعولی (Ditransitive) نامیده می‌شوند. آنها همیشه به یک مفعول غیرمستقیم نیاز ندارند، اما می‌توانند آن نیز باشند دارند. مانند:

throw, make, buy, sell, read, give, lend, bring

همانطور که یک فعل بسته به معنی می‌تواند Dynamic و یا Stative باشد، یک فعل گاهی اوقات می‌تواند متعدی (transitive) و در زمان‌های دیگر به عنوان یک فعل لازم (intransitive) عمل کند. این فعل‌ها به عنوان ambitransitive شناخته می‌شوند. برای مثال، اگر از کسی بپرسید که گرسنه است، پاسخ‌های او شامل:

No, I already ate. (intransitive)

No, I already ate a sandwich. (transitive)

حالت معلوم و مجهول فعل‌ها (Active vs. passive voice)

در زبان انگلیسی، فرمتی که فاعل در جمله عمل را انجام می‌دهد، به عنوان حالت معلوم شناخته می‌شود. با این حال، می‌توانید مفعول مستقیم یا غیرمستقیم را به عنوان فاعل جمله قرار دهید که در این صورت حالت مجهول ساخته می‌شود.

شما می‌توانید با اضافه کردن یکی از صرف فعل‌های (Be) و قرار‌دادن آن قبل از حالت مفعولی فعل (Past Participle) فعل جمله را به حالت مجهول (Passive) تبدیل کنید.

Stricklen threw the ball to Williams. (active)

The ball was thrown to Williams by Stricklen. (passive)

Williams was thrown the ball by Stricklen. (passive)

فعل‌های ربط (Linking (copular) verbs)

فعل ربط هر نوع فعل Dynamic و یا Stative است که مستقیماً فاعل جمله را به سایر کلمات در جمله مرتبط می‌کند. برای مثال:

.Garfield is a cat

در اینجا، (Garfield) و (A cat) دو چیز مشابه هستند، بنابراین (is) به عنوان یک فعل ربط عمل می‌کند.

یک فعل ربط، که در زبان‌شناسی به آن (copula or copular verb) نیز گفته می‌شود، فاعل را نه تنها به اسم‌ها (Nouns) و صفت‌های دیگر (Adjectives)، بلکه گروه قیدی (prepositional phrases) و سایر افعال در شکل مصدر نیز متصل می‌کند.

اگرچه فعل be پرکاربردترین فعل ربط در زبان انگلیسی است، سایر فعل‌های ربط، مانند (seem and become) نیز رایج هستند. به مثال‌های زیر دقت کنید:

.Garfield is in the kitchen

.Garfield became fat by eating lasagnas

.Garfield seems to hate Mondays

:Other examples

.The mild sauce also tastes spicy

.Birds look happy when the sun comes out

.The student felt pride when they used perfect grammar

فعل‌های با‌قاعده و بی‌قاعده (Regular vs. irregular Verbs)

فعل‌ها شکل‌های مختلفی برای نشان‌دادن کاربردهای مختلف دارند، مانند عملی که در گذشته اتفاق افتاده است یا عملی که پیوسته و به صورت استمراری در حال اتفاق افتادن است. به طور معمول، این فرم و شکل فعل‌ها از الگوهای صرف فعل یکسانی پیروی می‌کنند، به طوری که می‌توانید قوانین یکسانی را برای آن‌ها به کار ببرید، که به این فعل‌ها، فعل‌های با‌قاعده گفته می‌شود.

در مقابل برخی از فعل‌ها از این قوانین یکسان پیروی نمی‌کنند. آن‌ها فرم‌های منحصر به فرد خود را، بخصوص در حالت‌های گذشته ساده و حالت مفعولی دارند. به این فعل‌ها، فعل‌های بی‌قاعده گفته می‌شود، که یکی از رایج‌ترین این فعل‌ها، فعل (Be) است.

تنها روش برای یادگیری نحوه استفاده از فعل‌های بی‌قاعده، مطالعه و تا حدی، حفظ‌کردن تمام شکل‌های آن‌هاست، اما قبل از صحبت درمورد شکل‌های مختلف فعل‌ها، ابتدا به فرمت استاندارد فعل‌های باقاعده می‌پردازیم.

شکل‌های فعل‌ها

قبل از یادگیری نحوه صرف فعل‌ها، ابتدا باید شکل‌های مختلف یک فعل را درک کنید و یادبگیرید. یادگیری شکل‌های مختلف فعل‌ها به شما در صرف فعل‌های مختلف کمک می‌کند، فقط باید از فرم مناسب فعل در زمان مناسب استفاده کنید.

به خاطر داشته باشید که این فرم و شکل‌ها بیشتر برای فعل‌های با‌قاعده جواب‌گو هستند. فعل‌های بی‌قاعده هر کدام شکل خاص خود را دارند.

ریشه فعل (Root)

ریشه یک فعل، شکل اصلی فعل، بدون اعمال هیچ‌گونه تغییر است. همچنین ریشه یک فعل، نشان‌دهنده زمان حال ساده برای برای همه چیز به جز سوم شخص مفرد است.

حالت سوم شخص مفرد در زمان حال (Third-person singular present)

حالت سوم شخص مفرد در زمان حال که با فاعل‌هایی مانند he، she، و یا it استفاده می‌شود، و اغلب اوقات یک (s-) به انتهای شکل ریشه فعل اضافه می‌شود.

برای فعل‌هایی که به یک حرف بی‌صدا و (y-) ختم می‌شوند، مانند (try, carry)، حرف (y) را حذف می‌کنید و (ies-) اضافه می‌کنید (tries, carries). اگر فعل به یک حرف صدا‌دار و (y-) ختم می‌شود، مانند (say, buy)، بدون تغییر چیزی، فقط یک (s-) به آخر فعل اضافه می‌کنیم (says, buys).

فعل‌هایی که به (ch-)، (sh-)، (x-)، (z-) و یا (s-) ختم می‌شوند، به جای (s-) به پایان فعل، (es-) اضافه می‌کنیم. برای مثال، (Watch) تبدیل به (Watches) و (Kiss) تبدیل به (Kisses) می‌شود.

حالت گذشته ساده (Simple past)

زمان گذشته عملی را نشان می‌دهد که قبلاً در گذشته اتفاق افتاده است. در بیشتر موارد با افزودن (ed-) به پایان ریشه ایجاد می‌شود، مگر این که فعل به (e-) ختم شود، که در آن صورت فقط (d-) را به انتهای ریشه اضافه می‌کنیم. با این حال، این نکته را به یاد داشته باشید که فعل‌های بی‌قاعده از این قوانین پیروی نمی‌کنند.

صفت فاعلی فعل (Present participle)

صفت فاعلی فعل برای زمان‌های استمراری و برای نشان‌دادن عمل و یا اتفاقی که در حال افتادن و یا انجام شدن است، استفاده می‌شود. در بیشتر موارد برای ساختن این نوع فعل، (ing-) را به انتهای شکل اصلی فعل یا همان ریشه اضافه می‌کنیم، اگرچه گاهی اوقات باید ابتدا از ریشه فعل (e-) را حذف کنید.

حالت مفعولی فعل (Past participle)

این حالت برای زمان‌های کامل (Perfect) استفاده می‌شود. قوانین این قسمت برای فعل‌های با‌قاعده، همانند حالت گذشته ساده است.

حالت Infinitive و Gerund فعل

اگر می‌خواهید از یک فعل به عنوان اسم (Noun) استفاده کنید، می‌توانید آن را به Infinitive و Gerund تبدیل کنید.

در حالت infinitive، حرف اضافه (to) را به ابتدای ریشه فعل اضافه می‌کنیم. اگرچه از نظر infinitive دو کلمه است، اما به عنوان یک اسم واحد عمل می‌کند، و یک اسم (Noun) به طور معمول، می‌تواند به عنوان یک صفت و یا یک قید نیز باشد است، در نتیجه یک infinitive می‌تواند به عنوان یک صفت و یا قید نیز استفاده شود.

To forgive is divine. (noun)

Bring a snack to eat if you get hungry. (Adjective describing “snack”)

از طرف دیگر، یک Gerund با اضافه کردن (ing-) به انتهای یک فعل ساخته می‌شود، که می‌تواند به عنوان یک اسم (Noun) استفاده شود.

.Running is too difficult

.Studying the cosmos is not the same as understanding the cosmos

بنابراین تفاوت بین infinitives و Gerrunds در چیست؟

اغلب، infinitives و Gerunds را می‌توان به جای یکدیگر استفاده کرد. آن‌ها هم می‌توانند به عنوان فاعل و هم به عنوان مفعول مستقیم عمل کنند.

Living with a dog changes your outlook on life. (correct)

To live with a dog changes your outlook on life. (Also correct)

با این حال، Gerundها فقط می‌توانند مفعول حرف اضافه باشند.

.When I’m not fishing, I’m thinking about fishing

علاوه بر این، برخی از فعل‌های متعدی (Transitive) فقط از infinitveها به عنوان مفعول مستقیم در جمله استفاده می‌کنند.

I want to break free. (correct)

I want breaking free. (incorrect)

اگرچه موارد دیگری نیز وجود دارد، برخی از افعال رایج مانند (choose, decide, hope, plan, prepare, promise, wish) از infinitiveها استفاده می‌کنند.

برای خلاصه کردن این قسمت:

به طور کلی، از infinitiveها برای موقعیت‌هایی انتزاعی، غیر واقعی یا و یا موقعیت‌هایی که هنوز اتفاق نیفتاده اند، و برای موقعیت‌هایی که مشخص، واقعی و یا قبلاً اتفاق افتاده‌اند، از Gerundها استفاده کنید.

In the mornings, I really like to exercise. (Abstract; infinitive)

This morning, I really liked exercising. (Specific; gerund)

چگونه فعل‌ها را در زبان انگلیسی صرف کنیم؟

استفاده از فعل‌ها در جمله کار آسانی نیست. آن‌ها باید زمان (tense) مورد نظر شما را نشان دهند و همچنین با فاعل مطابقت داشته باشند (subject-verb agreement). هماهنگ‌کردن زمان فعل در جمله و تطابق آن با فاعل همان صرف فعل است. در زبان انگلیسی، چهار زمان (tense) اصلی وجود دارد که هر کدام به سه دوره زمانی (time period) تقسیم می‌شوند و دوازده زمان مختلف را ایجاد می‌کنند.

:Main tenses

simple

continuous

perfect

perfect continuous

:Time periods

present

past

future

در ادامه نحوه صرف هرکدام را در زمان‌های حال، گذشته و آینده را توضیح می‌دهیم.

چگونه زمان‌های ساده فعل را صرف کنیم؟ (How to conjugate simple tenses)

زمان‌های ساده فعل، آسان‌ترین زمان برای صرف‌کردن فعل است.

نحوه صرف زمان حال ساده (How to conjugate the present tense)

زمان حال ساده برای اعمالی که به طور منظم اتفاق می‌افتد یا چیزهایی که تغییر نمی کنند، مانند (preferences or opinions) استفاده می‌شود. این حالت با ریشه فعل ساخته می‌شود، مگر اینکه فاعل جمله سوم شخص مفرد (he, she, it) باشد که برای آن‌ها از حالت سوم شخص مفرد فعل استفاده می‌کنیم.

.Kim feels lousy today

.I study every night before bed

نحوه صرف زمان گذشته ساده (How to conjugate the past tense)

زمان گذشته ساده یک عمل واحد را که در گذشته انجام شده است و یا عادتی که دیگر انجام نمی‌شود را توصیف می‌کند. در این زمان از حالت گذشته فعل که بالاتر توضیح داده شده است استفاده می‌شود.

[SIMPLE PAST]

.When I was young, I played in the backyard every day

.They lost again, and no one was surprised

نحوه صرف زمان آینده ساده (How to conjugate the future tense)

زمان آینده ساده رویدادهایی را که هنوز اتفاق نیفتاده‌اند، مانند برنامه ریزی یا آماده سازی چیزی را توصیف می‌کند. برای صرف این حالت، کلمه (will) را به قبل از ریشه فعل اضافه می‌کنیم.

will + [ROOT]

.You will study verbs until you understand them

.Once again, history will repeat itself

چگونه زمان‌های استمراری فعل را صرف کنیم؟ (How to conjugate continuous tenses)

زمان استمراری برای رویدادهایی که در حال انجام و موقتی هستند استفاده می‌شود.

به یاد داشته باشید که فعل‌های Stative را نمی‌توان در زمان استمراری استفاده کرد.

نحوه صرف زمان حال استمراری (How to conjugate the present continuous tense)

زمان حال استمراری اغلب در موارد زیر استفاده می‌شود:

رویدادهایی که در حال حاضر اتفاق می‌افتند (events happening right now)

رویدادهایی جاری و در حال اتفاق افتادن، اما موقتی (ongoing events that are temporary)

برنامه‌هایی برای آینده‌ای نزدیک (plans for the near future)

حال استمراری را با اضافه کردن شکل حال ساده (Be) (am, is, are) به قبل از فعل به همراه (ing-) تشکیل می‌شود.

am / is / are + [PRESENT PARTICIPLE]

.Tony is sleeping at the moment

!Later, we’re seeing the new zombie movie. Everyone is talking about it

نحوه صرف زمان گذشته استمراری (How to conjugate the past continuous tense)

زمان گذشته استمراری رویدادهای جاری را نشان می‌دهد که در گذشته اتفاق افتاده‌اند، به ویژه آنهایی که شروع و پایان مشخصی دارند. توجه داشته باشید که گذشته استمراری فقط برای رویدادهایی استفاده می شود که در گذشته تکمیل و کامل شده‌اند.

گذشته استمراری را با اضافه کردن شکل گذشته ساده (Be) (was, were) به قبل از فعل به همراه (ing-) تشکیل می‌شود.

was/were + [PRESENT PARTICIPLE]

.They were eating dinner when the phone rang

.It was raining all day, but we still had fun indoors

نحوه صرف زمان آینده استمراری (How to conjugate the future continuous tense)

زمان آینده استمراری رویدادهای جاری را که در آینده اتفاق می‌افتند، و به ویژه شروع و پایان قطعی و مشخصی دارند را توصیف می‌کند.

آینده استمراری با اضافه‌کردن (will be) به قبل از فعل به همراه (ing-) تشکیل می‌شود.

will be + [PRESENT PARTICIPLE]

.We will be skiing all day Saturday

.After I quit, you will be begging me to come back to work

چگونه زمان‎های کامل فعل را صرف کنیم؟ (How to conjugate the perfect tense)

زمان کامل (Perfect tense) به عنوان یکی از گیج‌کننده‌ترین زمان‌ها در زبان انگلیسی به شمار می‌آید و تمرین و مطالعه بیشتری نیاز دارد. دستورالعمل‌های استفاده از این زمان بخصوص زمان حال کامل (present perfect) و همچنین به خاطر ارتباط نزدیکی که با گذشته ساده دارد، تا حد زیادی خاص‌تر از سایر زمان‌هاست.

نحوه صرف زمان حال کامل (How to conjugate the present perfect tense)

زمان حال کامل برای چند مورد خاص استفاده می‌شود، که عمدتاً به رویدادهای گذشته مرتبط است که هنوز به پایان نرسیده‌اند، که در ادامه آن‌ها را بررسی می‌کنیم:

اتفاق‌هایی در گذشته آغاز شده اما هنوز در زمان حال ادامه دارند (actions started in the past but continue into the present)

اقداماتی که در گذشته به طور مکرر انجام می‌شوند (repeated actions in the past without mentioning when)

اقدامات گذشته، که برای تأکید بیشتر استفاده می‌شوند (past actions, for more emphasis or dramatic effect)

برای ساختن زمان حال کامل، شکل زمان حال (have) (have, has) به حالت مفعولی فعل اضافه می‌کنیم.

has/have + [PAST PARTICIPLE]

.I’ve worked here since the beginning

.Macbeth has murdered the king

(.Macbeth murdered the king! is also correct, but the present perfect makes it sound more dramatic)

نحوه صرف زمان گذشته کامل (How to conjugate the past perfect tense)

هنگامی که یک جمله دارای دو رویداد در گذشته است، از زمان گذشته کامل استفاده می‌کنیم، که به آن Pluperfect نیز می گویند. گذشته کامل نشان می‌دهد که کدام یک از دو اتفاق، اول افتاده است. گذشته کامل همچنین در جملات مرکب که شامل دو عبارت هستند استفاده می‌شود تا ترتیب وقوع اتفاق‌ها را نشان دهد.

برای ساختن زمان گذشته کامل، کلمه (had) را به حالت مفعولی فعل اضافه می‌کنیم.

had + [PAST PARTICIPLE]

.I had forgotten about our date until she reminded me

.When our plane finally landed, they had already left the airport

نحوه صرف زمان آینده کامل (How to conjugate the future perfect tense)

زمان آینده کامل به یک رویداد ناتمام از آینده‌ای اشاره دارد که قبلاً کامل شده است (The future perfect tense refers to an unfinished event from a future when it’s already completed). اگر این جمله کمی گیج‌کننده است به مثال زیر توجه کنید.

فرض کنید که در حال دوچرخه‌سواری در روز شنبه هستید و تا روز یکشنبه، دوچرخه‌سواری خود را تمام خواهید کرد.

پس می‌توانید بگویید:

.My bike ride will have finished by Sunday

به همین دلیل است که زمان آینده کامل معمولاً با بیان زمان (by Sunday) همراه می‌شود، تا معنای جمله دقیق‌تر انتقال یابد.

برای ساختن زمان آینده کامل کلمه (will have) را به حالت مفعولی فعل اضافه می‌کنیم. درضمن در زمان آینده کامل نیازی به صرف (have) نیست، زیرا برای تمام فاعل‌ها در این زمان، (have) یکی است.

will have + [PAST PARTICIPLE]

.By the time I can vote, I will have graduated already

.We will have stayed together for twenty-five years in August

چگونه زمان‌های کامل استمراری فعل را صرف کنیم؟ (How to conjugate the perfect continuous tense)

در کنار زمان کامل که پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد، یکی دیگر از زمان‌های پیچیده‌تر در زبان انگلیسی، زمان کامل استمراری است. زمانی که زمان کامل و استمراری را همزمان با هم ترکیب می‌کند.

نحوه صرف زمان حال کامل استمراری (How to conjugate the present perfect continuous tense)

زمان حال کامل استمراری یک عمل در حال انجام را توصیف می‌کند که در گذشته آغاز شده و تا زمان حال ادامه دارد. این مورد کمی آشنا به نظر می‌رسد، زیرا این یکی از موقعیت‌هایی است که ما از زمان حال کامل نیز استفاده می‌کنیم. پس تفاوت آن‌ها در چیست؟

حال کامل و حال کامل استمراری اغلب می‌توانند به جای یکدیگر استفاده شوند، اما تفاوت بزرگ در تاکیدی (emphasis) است که در جمله انتقال می‌دهند. حال کامل استمراری بر رویدادی تاکید می‌کند که جاری و در حال اتفاق افتادن است، در حالی که حال کامل بر کار‌های تکمیل‌شده تاکید دارد.

برای ساختن حال کامل استمراری، صرف فعل (have) (have, has) را به همراه کلمه (been) به قبل از حالت فاعلی فعل اضافه می‌کنیم.

has/have + been + [PRESENT PARTICIPLE]

.The town has been mining gold since the 1800s

!I’ve been locked in my closet for hours

نحوه صرف زمان گذشته کامل استمراری (How to conjugate the past perfect continuous tense)

مانند گذشته کامل، زمان گذشته کامل استمراری در جملات مرکب استفاده می‌شود تا نشان دهد کدام رویداد ابتدا اتفاق افتاده است. در حالی که زمان گذشته کامل یک عمل و اتفاق را توصیف می‌کند، گذشته کامل استمراری یک عمل در حال انجام را نشان می‌دهد که قبلاً تمام شده است.

برای ساختن زمان گذشته کامل استمراری، کلمات (had been) را به قبل از حالت فاعلی فعل اضافه می‌کنیم.

had been + [PRESENT PARTICIPLE]

.Until the moment our picnic began, the sun had been shining all day

.She had been waiting for a sign before she finally asked him out

نحوه صرف زمان آینده کامل استمراری (How to conjugate the future perfect continuous tense)

زمان آینده کامل استمراری درست مانند زمان آینده کامل عمل می‌کند، اما با این تفاوت که یک عمل در در حال انجام را نشان می‌دهد. تفاوت عمده این است که با زمان آینده کامل، رویداد به پایان رسیده است، اما با آینده کامل استمراری، رویداد هنوز در زمان در آینده اتفاق می‌افتد.

برای ساختن زمان آینده کامل استمراری، کلمات (will have been) را به قبل حالت فاعلی فعل اضافه می‌کنیم.

will have been + [PRESENT PARTICIPLE]

.In a few weeks, she will have been studying English for a whole year

.By 6:00, we will have been stuck in this elevator for four hours

3 نکته تخصصی برای نحوه استفاده از فعل‌ها هنگام نوشتن و صحبت کردن

برای دانشتن نوشته‌ای بهتر و قوی‌تر، از فعل‌ها بیشتر از سایر کلمات استفاده کنید

افعال فقط در دستور زبان و یا گرامر ضروری نیستند، آنها همچنین مفیدترین کلمات برای داشتن نوشته‌ای بهتر هستند. یک نوشته زمانی قوی و خوب است که تا حد امکان از کلمات کمتری در آن استفاده شود، تا یک فعل معنی مورد نظر شما را بهتر و دقیق‌تر منتقل کند.

.He is a proofreader for work

.He proofreads for work

.In the end, we were successful

.In the end, we succeeded

تا جایی که می‌توانید از فعل‌های معلوم استفاده کنید

اگرچه فعل مجهول از نظر گرامر صحیح است، اما به طور معمول، فعل‌های معلوم در جمله‌ها و نوشته‌ها ترجیح داده می‌شود. همان‌طور که بالاتر گفته‌شد، کلمات کمتر به معنای داشتن نوشته‌ای قوی‌تر است. نه تنها حالت معلوم فعل در نوشته بهتر به نظر می‌رسد، بلکه درک آن نیز برای خواننده آسان‌تر است زیرا فاعل در جمله در اولویت قرار دارد.

.The homecoming game was attended by almost every student

.Almost every student attended the homecoming game

.It was there that they found the lost ring

.They found the lost ring there

به جای فعل‌های عمومی از فعل‌های خاص با معانی دقیق‌تر استفاده کنید

آخرین نکته ما دوباره از این اصل پیروی می‌کند که هر چه کلمات در نوشته کمتر باشد، نوشته شما بهتر است. به جای توصیف فعل برای رسیدن به معنای مورد نظر، سعی کنید از فعل‌های خاص با معانی دقیق‌تر استفاده کنید.

run fast → sprint

talk quietly → whisper

bump into each other → collide